In mijn praktijk spreek ik regelmatig mensen die zijn opgegroeid met (één van) hun ouders die emotioneel niet beschikbaar was. Vaak komt dit onderwerp voorzichtig ter sprake. Wat me telkens opvalt, is hoe lastig het is om dit hardop te benoemen.
Het voelt bijna als verraad om te zeggen: “Mijn ouder was er niet voor mij.”
Alsof je zegt dat ze slechte ouders waren.
Maar dat is niet wat je zegt.
Wat je wél zegt, is: “Ik heb iets gemist wat ik nodig had.”
En dat mag er zijn.
Wat betekent het om een emotioneel afwezige ouder te hebben?
Een ouder hoeft niet fysiek weg te zijn om als ‘afwezig’ te voelen. Het gaat juist om het gebrek aan emotionele afstemming. Je voelde je niet gezien, niet gehoord of niet gesteund op belangrijke momenten. Misschien kon je ouder niet omgaan met emoties – die van zichzelf niet, en die van jou al helemaal niet.
En dat laat sporen na.
13 signalen dat jij bent opgegroeid met een emotioneel afwezige ouder:
- Je ouder was vooral met zichzelf bezig – er was weinig ruimte voor jouw behoeften.
- Je gevoelens werden genegeerd of weggewuifd (“Je overdrijft”, “Niet zo zeuren”).
- Je kreeg nauwelijks knuffels of andere vormen van fysieke genegenheid.
- Je ouder toonde weinig interesse in wat jij voelde, dacht of deed.
- Je moest jezelf troosten, zelfs als je verdrietig of bang was.
- Je kreeg vaak kritiek, maar zelden erkenning.
- Gesprekken over gevoelens werden vermeden – het bleef oppervlakkig.
- Je ouder legde zijn of haar onverwerkte emoties op jou (projectie).
- Ze waren er niet op belangrijke momenten: diploma-uitreiking, optredens, verdrietige gebeurtenissen.
- Als je signalen afgaf – boosheid, verdriet – werd daar niet op gereageerd.
- De sfeer thuis was onvoorspelbaar: het ene moment warm, het andere moment koud.
- Er was weinig empathie; je voelde eerder afstand dan nabijheid.
- Je kreeg zelden complimenten. Je voelde je niet echt gezien.
Wat doet dat met je als volwassene?
Kinderen die opgroeien met een emotioneel afwezige ouder, leren vaak onbewust:
- Onzichtbaar zijn = veilig
- Zelfredzaam zijn = overleven
- Anderen pleasen = liefde verdienen
Als volwassene kun je hierdoor moeite hebben met:
- grenzen aangeven,
- hulp vragen,
- ontvangen van liefde of aandacht,
- jezelf serieus nemen,
- werkelijk gelukkig durven zijn.
Je bent misschien een kei in zorgen voor anderen, maar als het om jouzelf gaat, voel je je kwetsbaar of zelfs ongemakkelijk.
Durf te leven
De eerste stap naar heling is erkenning. Erkennen dat jij als kind iets gemist hebt. Dat is geen aanklacht richting je ouders, maar een stap richting jezelf.
Daarna volgt de uitnodiging:
💡 Durf te leven.
Dat betekent:
- Jezelf toestaan om zichtbaar te zijn – ook als het spannend is.
- Ontvangen, niet alleen geven.
- Niet langer streven naar het perfecte plaatje, maar trouw zijn aan wie jij werkelijk bent.
- Kiezen vanuit je hart, in plaats van wat ‘hoort’.
- Grenzen stellen, ook als dat ongemakkelijk voelt.
Acceptatie: jezelf én je ouders
Echte rust ontstaat wanneer je kunt zeggen:
“Mijn ouders gaven wat ze konden geven. En dat was niet altijd genoeg voor mij.”
Dat is geen excuus, maar een realistisch én liefdevol perspectief. Het bevrijdt je van de stille hoop dat je alsnog krijgt wat je vroeger miste.
Want jij bent nu volwassen. Jij mag het anders doen.
Jij mág ontvangen. Jij mág leven.
Reflectie
Sta eens stil bij deze vragen:
- Welke punten uit de lijst herken jij?
- Wat doet dat met je, als je dit leest?
- Wat zou er veranderen als jij jezelf wél toestaat om zichtbaar te zijn?
Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Soms begint het met één stap: je verhaal delen, je gevoelens serieus nemen, of hulp toelaten.
En wie weet… ontdek je dan langzaam dat je mag leven zoals je bent. Volledig. Zichtbaar. In verbinding.
✨ Herken je jezelf hierin? Of merk je dat dit iets in je losmaakt? Neem dan gerust contact met me op. In mijn praktijk bied ik ruimte, begeleiding en veiligheid om hier samen mee aan de slag te gaan. ✨